Αναδημοσιεύω ένα άρθρο μου καθαρά για ιστορικούς λόγους. Η αρχική δημοσίευση έγινε το 2011 στην εφημερίδα ΕΝ ΠΕΙΡΑΙΕΙ. Αυτές μου τις απόψεις ουδέποτε ανεκάλεσα αφού είναι καθαρά προσωπικές και όχι κομματικές.
Θεωρώ ότι παραμένουν επίκαιρες. Ένα τμήμα του άρθρου είχε ενσωματωθεί και σε προεκλογική ομιλία μου όσο και σε ομιλία μου στην κεντρική επιτροπή της ΝΔ.
Το αν ήταν προφητικό θα το κρίνετε εσείς. Συστήνω να διαβάσετε καλά τα νούμερα!
”
Αγαπητοί φίλοι,
Σήμερα θα σας καταθέσω προσωρινά τη κομματική μου ταυτότητα και θα τοποθετηθώ απλά σαν Ελληνίδα πολίτης και επιχειρηματίας.
Δεν μιλώ σαν πολιτικός, διότι θα μιλούσα εκ του ασφαλούς λαμβανομένου υπ’ όψιν ότι το κόμμα μου, η ΝΔ εξ’ αρχής έλαβε αρνητική θέση και καταψήφισε το μνημόνιο.
Το μνημόνιο όμως είναι εδώ, οπότε αντί για πολιτικούς αφορισμούς προεκλογικού τύπου, και έχοντας πλήρη συναίσθηση ότι η ΝΔ που κυβέρνησε τη χώρα τα τελευταία 6 χρόνια πριν την έλευση του μνημονίου είναι τουλάχιστον συνυπεύθυνη, προτιμώ να καταθέσω μιά ανεξάρτητη και τεχνοκρατική άποψη.
Κατ’ αρχάς παρά τις περί του αντιθέτου εξαγγελίες των κυβερνώντων ότι η Ελλάς δεν έχει χρεωκοπήσει, οι οποίοι ως φερέφωνα των ξένων εντολέων τους χρησιμοποιούν ευκτική έγκλιση αντί για οριστική, και μάλιστα χρόνου αορίστου,δηλαδή μακάρι να μη χρεωκοπήσαμε (ήδη), οι διεθνείς αγορές προεξοφλούν τη χρεωκοπία.
Με απλά λόγια, όσοι έχουν σήμερα ελληνικά ομόλογα τα πουλάνε στο 40% της αξίας τους, χάνοντας το 60% του κεφαλαίου τους. Γιατί; Φυσικά γιατί φοβούνται τα χειρότερα. Όσοι τα αγοράζουν πληρώνουν κόστος ασφάλισης 11% για να κλειδώσουν έτσι μια καθαρή απόδοση του 4% και την επιστροφή του κεφαλαίου τους δηλαδή του 40% που έδωσαν. Μεσοσταθμικά οι αγορές έχουν προεξοφλήσει κούρεμα 35-40% ή εναλλακτικά επιμήκυνση κατά ….20 χρόνια. Άρα η επιστροφή στις αγορές το 2013 με επιτόκια 3-4% είναι ουτοπία. Οι επενδυτές ομολόγων είναι πάντα οι ίδιοι. Ποιός επενδυτής που έχασε τα λεφτά του το 2010 θα επιστρέψει το 2013 για να μας δανείσει με 4%;
Η χρεωκοπία δυστυχώς που προεξοφλούν οι αγορές δεν είναι οικονομική, αλλά δυστυχώς πολιτική. Διαβάζοντας καθημερινά τον ελληνικό και ξένο τύπο και κυρίως τα σχόλια ειδημόνων, ουδείς καταδικάζει τον ελληνικό λαό ότι αντιστέκεται στην εκλογίκευση των δαπανών και τη δημοσιονομική προσαρμογή, αλλά όλοι καταδικάζουν την ελληνική κυβέρνηση για ατολμία στην εφαρμογή των μέτρων εξυγίανσης.
Εγώ λοιπόν προβάλλω ενστάσεις και προς τις δύο κατευθύνσεις. Αφ’ ενός για την ικανότητα της κυβέρνησης να υλοποίησει τα μέτρα και αφ’ ετέρου –και σημαντικότερη- για το ποιά μέτρα!
Θα σταθώ εδώ στη δεύτερη ένσταση μου, δηλαδή «ποιά είναι τα σωστά μέτρα»
Πρίν πω για τα μέτρα, δηλαδή για τη συνταγή οφείλω να δώσω τη δική μου άποψη για τη διάγνωση της ασθένειας.
Τα αίτια είναι λίγο πολύ γνωστά σε όλους και δεν θα αναφερθώ.
Τα δε συμπτώματα της ασθένειας είναι
- Η Ελλάδα μαστίζεται απο έλειψη ντόπιων και ξένων επενδύσεων.
- Η Ελλάδα είναι μία χώρα που δεν παράγει σχεδόν τίποτα και καταναλώνει ξένα προιόντα
- Η Ελλάδα μαστίζεται απο ανεργία ή οποία θα αυξηθεί ταχύτατα και οφείλεται τόσο στην επιταχυνόμενη αποεπένδυση όσο και στην ανελαστικότητα των εργασιακών σχέσεων. Την ίδια στιγμή τα τεράστια ελλείματα του συνταξιοδοτικού συστήματος καθιστούν αβέβαια τη δυνατότητα καταβολής συντάξεων στο μέλλον. Όσο για τη κοινωνική πρόνοια και δημόσια υγεία ας μην τα συζητάμε. Απο τη μία τα διαλυμένα κρατικά νοσοκομεία και απο την άλλη το καρτέλ των 3-4 ιδιωτικών νοσοκομείων.
- Το ελληνικό δημόσιο είναι μια αντιπαραγωγική και ζημιογόνα επιχείρηση
- Οι έλληνες, κράτος και ιδιώτες είναι βαρύτατα δανεισμένοι και δεν μπορούν να ανταποκριθούν στις υποχρεώσεις τους
- Υπάρχει διαφθορά, αδιαφάνεια και ευρύτατη φοροδιαφυγή
Τα ενδεικνυόμενα μέτρα είναι λοιπόν προφανή
- Πρέπει να σταθεροποιηθεί και να απλουστευθεί το φορολογικό σύστημα στην Ελλάδα. Μόνο τον τελευταίο χρόνο ψηφίστηκαν ΕΝΝΕΑ φορολογικά νομοσχέδια. Ποιός Έλληνας ή ξένος θα επενδύσει σε μία χώρα η οποία φορολογεί περισσότερο και δεν μπορεί να προγραμματίσει τις χρηματικές του ροές; Οι φορολογικοί συντελεστές σε Κύπρο, Βουλγαρία, Σερβία, Αλβανία – δηλαδή στις χώρες που μας περιβάλλουν – είναι 10%. Στην Ελλάδα είναι 24% χωρίς να λογαριάζουμε τις κάθε λογής «έκτακτες» επιβαρύνσεις οι οποίες με βάση τα όσα λέει το μνημόνιο μόνο έκτακτες δεν είναι; Mόλις 2,8 δις θα εισπραχθούν με βάση το κρατικό προυπολογισμό το 2011 έναντι 3,8 του 2009 και 3,5 του 2010, δηλαδή ΜΟΛΙΣ 1,9% των τακτικών εσόδων του προϋπολογισμού. Είναι προτιμότερο να πέσει ο φορολογικός συντελεστής στο 5% με απώλεια εσόδων μόλις 1 δις και απο τον επαναπατρισμό των κεφαλαίων και τις επενδύσεις να εισπραχθούν πολλαπλάσια από ΦΠΑ και φόρους εισοδημάτων των ανθρώπων που θα απασχοληθούν. Παράλληλα αντί για μέτρα τύπου «περαίωσης» τα οποία χορηγούν αμνηστία σε φορολογικούς εγκληματίες είναι καλύτερο να υπάρχει εγγύηση φορολογικής μεταχείρισης σε μελλοντικούς επενδυτές.
- Η εξαφάνιση της βιομηχανίας και της βιοτεχνίας στην Ελλάδα εσφαλμένα αποδίδεται στο υψηλό εργατικό κόστος. Σε τέτοια περίπτωση η Γερμανία έπρεπε αποκλειστικά να εισάγει. Αυτή τη στιγμή η χώρα δανείζεται για να αγοράζει τα προιόντα που παράγουν οι Γερμανοί, οι Γάλλοι, οι Κινέζοι. Το δημόσιο δανείζεται για να πληρώνει μισθούς οι οποίοι χρησιμοποιούνται για αγορά ξένων προιόντων, και ο ιδιωτικός τομέας δανείζεται για τους ίδιους λόγους. Μιλώντας σε κοστολογική βάση, αν υποθέσουμε ότι ο Έλληνας εργάτης έχει διπλάσιο ημερομίσθιο απο το Βούλγαρο, στη Βιομηχανία αυτό μεταφράζεται σε 10-15% του συνολικού κόστους παραγωγής. Ήδη αυτό καλύπτεται απο το μεταφορικό κόστος αλλά και τη διαφορά παραγωγικότητας. Οι κυβερνώντες πρέπει να καταλάβουν ότι δεν φταίει ο έλληνας εργαζόμενος αλλά το σπάταλο και μη παραγωγικό κράτος
- Σαν φυσικό επακόλουθο των ανωτέρω προβλημάτων έρχεται η ανεργία. Μέχρι χθές επιδοτούσαμε τους ανέργους, εις βάρος του προϋπολογισμού. Αντί της ανεργίας πρέπει να επιδοτηθεί η εργασία. Προτείνω να υπάρξει έξτρα φορολογική απαλλαγή για τις εταιρείες που θα αυξήσουν την απασχόληση σε σχέση με τα προηγούμενα έτη, χωρίς να υπάρχουν οι εκ του πονηρού τοποθετημένες δήθεν δικλείδες που υπάρχουν στα προγράμματα επιδότησης του ΟΑΕΔ. Έτσι δεν θα υπάρχει ούτε εκταμίευση απο το κράτος αλλά ούτε και οι κοστοβόρες γραφειοκρατικές διαδικασίες. Επίσης πρέπει να ληφθούν μέτρα για να γίνει πιό ελαστική η αγορά εργασίας. Και αυτό δεν σημαίνει μείωση μισθών όπως πολλοί νομίζουν. Είναι σαφές ότι οι εργαζόμενοι σήμερα πληρώνουν τις επιλογές των κομματικοδίαιτων συνδικαλιστών, οι οποίοι πλειστάκις συνδέονται με τεράστια σκάνδαλα. Απο τη φάση της συνδικαλιστικής δικτατορίας πρέπει η αγορά εργασίας να μπεί στη φάση της συνδικαλιστικής ελευθερίας.
- Ο δανεισμός δεν είναι μόνο πρόβλημα του δημοσίου, αλλά και των ιδιωτών. Ανάμεσα στα έτη 2000-2009 το ΑΕΠ αυξήθηκε κατά 70% σε ονομαστικές τιμές, και δυστυχώς ο δανεισμός των νοικοκυριών αυξήθηκε κατά 700% και των επιχειρήσεων κατά «μόλις» 400%. Σε συνδυασμό με το σκάνδαλο του Χρηματιστηρίου το οποίο αφαίμαξε τις αποταμιεύσεις των απλών πολιτών, οι έλληνες κατήντησαν επαίτες απο νοικοκυραίοι. Ο ιδιωτικός τομέας έχει ακολουθήσει το δημόσιο στον φαύλο κύκλο του δανεισμού. Η λύση είναι μία και για το κράτος και για τα νοικοκυριά. Η αύξηση του εισοδήματος και η μείωση των δαπανών!
- Η μείωση των δαπανών θα επέλθει μέσα απο τη μείωση του κρατικού τομέα. Όχι με απολύσεις και εξαθλίωση. Δεν υπάρχει μεγαλύτερο παραμύθι απο το ότι το μισθολογικό κόστος των δημοσίων υπαλλήλων είναι η πηγή του προβλήματος. Συγκριτικά με όλες τις χώρες της ΕΕ η Ελλάδα είναι κάπου στο μέσο όρο. Άρα δεν είναι αυτή η πηγή του κακού. Η πηγή του κακού είναι ότι οι υπάλληλοι είναι αντιπαραγωγικοί και κακοπληρωμένοι συγκριτικά με το κόστος ζωής και αυτό οδηγεί μοιραία σε διαφθορά. Είναι προτιμότερο να πληρώνονται και να κάθονται σπίτι τους παρά να εργάζονται. Μόνο τα έμμεσα κόστη κάθε εργαζομένου ανέρχονται στο 20% του μισθολογικού του κόστους. Καλύτερα λοιπόν να τους πληρώνει κάποιος το μισθό και να τους αποσπάσει σε ιδιωτικές επιχειρήσεις παρά να τους χρησιμοποιεί σαν φρένο σε κάθε δημιουργική προσπάθεια.
- Τέλος για τη διαφθορά η μόνη λύση είναι …να ασχοληθεί κάποιος σοβαρά με τους πολιτικούς. Πρέπει να πάψουμε να κοροιδεύουμε τους πάντες λόγω … παραγραφής. Πρέπει άμεσα να διπλασιαστεί τουλάχιστον το χρονικό όριο παραγραφής, και αντί εξεταστικών επιτροπών της Βουλής να υπάρχουν ανεξάρτητα σώματα ενόρκων και εμπειρογνομόνων που θα μας κρίνουν. Να υπάρξει διαφάνεια στα οικονομικά των κομμάτων και των πολιτικών. Δεν επιτρέπεται να μπαίνουν κάποιοι στη πολιτική ανεπάγγελτοι και να βγαίνουν πλούσιοι. Οι μεταβολές στα περιουσιακά στοιχεία να εξετάζονται και να αιτιολογούνται κάθε χρόνο σε ανεξάρτητη αρχή και όχι στην ίδια τη Βουλή. Όλα τα υπόλοιπα είναι απλώς δικαιολογίες ενός διεφθαρμένου πολιτικού συστήματος το οποίο έχει βάσει αμοιβαιότητας σαν μοναδικό στόχο τη συγκάλυψη παντός σκανδάλου.
Αντί αυτών ο μνημόνιο που η κυβέρνηση συνέταξε και οι δανειστές ενέκριναν αυξάνει τους φόρους αντί να τους μειώνει, αυξάνει τις δαπάνες του προϋπολογισμού αντί να τις μειώνει, απλά μεταφέρει ποσά απο τη κοινωνική πρόνοια υπέρ πληρωμών τόκων. Και παρά τα όσα λένε ή γράφουν οι δικές μας μελέτες τις οποίες θέτω στη διάθεση σας μέσω της ιστοσελίδας μου καταδεικνύουν ότι ακόμα και εάν απο το 2012 επιτευχθεί πρωτογενές πλεόνασμα στον προϋπολογισμό της τάξης του 2,2% επι του ΑΕΠ και αυτό διατηρηθεί μέχρι το 2026, ακόμα και εάν η ετήσια αύξηση του ΑΕΠ είναι 3% μέχρι το 2026 και θεωρώντας ότι η κυβέρνηση επιτυγχάνει τους στόχους του μνημονίου μέχρι το 2013 το εξωτερικό χρέος σαν ποσοστό του ΑΕΠ θα κυμαίνεται από 153 – 158% του ΑΕΠ ΚΑΙ ΔΕΝ ΘΑ ΚΑΤΕΒΑΙΝΕΙ ΓΙΑ ΤΑ ΕΠΟΜΕΝΑ 15 ΧΡΟΝΙΑ. Ποιός είναι λοιπόν ο ΜΟΝΑΔΙΚΟΣ ΠΑΡΑΓΩΝ – Η ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΜΕΤΑΒΛΗΤΗ η οποία εγγυάται μείωση του χρέους στο 70% του ΑΕΠ; Η ανάπτυξη είναι φίλες και φίλοι την οποία όλοι ώψιμα ανακάλυψαν. O μέσος ετήσιος ρυθμός αυτής πρέπει να ανέλθει σε τουλάχιστον 6,5% για να ισορροπήσει η χώρα μέχρι το 2020. Οτιδήποτε άλλο ακούμε είναι τεράστιο ψέμα και στερείται επιστημονικής και ουσιαστικής βάσεως.
Δεν διεκδικώ το αλάθητο, αλλά δυστυχώς η πυξίδα του μνημονίου δείχνει σαφώς σε λάθος προσανατολισμό. Δεν γίνεται τίποτα για να μη χρεωκοπήσει η Ελλάδα και για να επιστρέψει στην ευημερία. Ο μόνος στόχος είναι να μεταφερθεί το κόστος της χρεωκοπίας απο τους ξένους δανειστές στους έλληνες πολίτες. Μνημόνιο έπρεπε να υπογράψει ο κ. Παπανδρέου με τον ελληνικό λαό και όχι με τους ξένους δανειστές. Το μνημόνιο πρέπει να εγγυάται τη διατήρηση της κοινωνικής συνοχής, της εθνικής ανεξαρτησίας και της απελευθέρωσης των παραγωγικών δυνάμεων του τόπου.
“
0
0
